Twitter
Facebook
Flickr
RSS
(පිටුව 127)
ඒ ඒ අවස්ථා ක්‍රියාත්මක කරන විට මොහොතක අතීත මතකය පමණයි දැඩි ලෙස මේ ප්‍රිය මධුරතාවය ඇති කරන්නේ, කාලය සමග අතීතයට දුරස් වන විට පිහිටන්නේ ප්‍රිය මධුර ආස්වාද ස්වභාවය දුර්වල වූ මතක සටහන පමණයි. මේ වින්දනයන් කෙරෙහි පහළ වන මහත් අභිරුචිය හේතු කොට යළි යළිත් ඒවා ලබන්නට බලාපොරොත්තු දැඩිව ඇතිවේ. රූපයේ ප්‍රියමනාප ලබන්ට, ශබ්දයේ ප්‍රියමනාපය ලබන්ට, ගන්ධයේ ප්‍රියමනාපය ලබන්ට, රසයේ ප්‍රියමනාපය ලබන්ට, ස්පර්ශයේ ප්‍රියමනාපය ලබන්නට, ධර්මයන්ගේ ප්‍රියමනාපය ලබන්නට ඒ කිසිවක් නිකම් පහළ නොවේ. ඒවා තනි තනිව පහළ නොවේ. ඒ සැම හේතුන්ගේ ඵල දාමයකි. රූපයන්ගේ ප්‍රියමනාප භුක්තියට මනසින් රූප ස්පර්ශය ගෝචර කර ගත යුතුය. ස්පර්ශ නිකම් නොලැබේ. සෑම ස්පර්ශයක්ම දෙකක ගැටීමෙන් සිදුවන්නකි. ගැටීම් මාත්‍රයකින් ස්පර්ශ මාත්‍රයක් පහළ ව ගෙවී යයි. ස්පර්ශ මාත්‍රයක් නිසා දැනීම් හෙවත් වේදනා මාත්‍රයක් පහළ වේ. වේදනා මාත්‍රයකින් ආස්වාද බලාපොරොත්තුව සඵල කර ගත නොහැකිය. එක ළඟ ස්පර්ශ මාත්‍ර වැලක් ක්‍රියාත්මක විය යුතුය. රූප ස්පර්ශ වැලක් එක දිගට පහළ කරන්නට රූප ගැටීම් පහළ කරන ඉන්ද්‍රිය දෙකොටසක් අවශ්‍යය. ඇස යන අභ්‍යන්තර ඉන්ද්‍රියද රූප ධාතු නම් වූ බාහිර ඉන්ද්‍රියද ප්‍රයෝජනයට ගත යුතුයි. මේ දෙකොටසම හදා දෙන්නට කවුරුත් ලැහැස්ති වී නැත. ඒ ඒ සත්වයෝ රූපාස්වාදයේ බැඳුන ආසා හිත් වැලකින්ම මේ නිර්මාණ බාලපොරොත්තු ඇති කරිත්. බලාපොෙරාත්තු ඇති තාක් කල් ඒ චිත්ත පරම්පරාව ශක්තියක් ජනිත කරයි. මේ ශක්තිය ආසා බලාපොරොත්තුව නිසයි පහළ වෙන්නේ, මට ඇසක් අවශ්‍යයයි, රූප අවශ්‍යයයි. යන හැඟීම ප්‍රබල කරන විට ඇසක් හට ගන්වන ශක්තිය, රූප හට ගන්වන ශක්තිය විශ්ව ගතව නිර්මාණය වේ. මෙයයි ශක්ති මූලය. ආශාව ගෙවුණු අතීත අරමුණු කන්දරාව මනස හා බැඳ තබයි. වර්තමාන ක්‍රියා පද්ධතිය හා බැඳී ඇත. අනාගත බලාපොරොත්තු පද්ධතියක් සමග බැඳී ඇත. මේ බැඳීම නිසයි තණ්හාව පහළ වෙන්නේ. අතීත ආස්වාද පිළිබඳව මතකයන්ගේ අත්දැකීම ඇති නිසා මෙබඳු ආස්වාද රටාවකැයි වර්තමාන ක්‍රියාපද්ධතියක බැ‍ඳෙමින් භුක්තිය ඇසුරු කරන්නේ. හටගත් සියලු ආස්වාද අවස්ථා කාලය සමග අතීතයට යන බැවින් සැමවිටම මතු ආස්වාද මාත්‍ර ලබන්නට උත්සාහය, වෙහෙස පැතුම් ඇති කරමින් ආස්වාද හොයා ඒවා සාරවත් ලෙස නිගමනය කර අවිද්‍යා සහගත තෘෂ්ණාවෙක බැඳී සිටීම සංසාර ගමනට හේතුවයි.
(පිටුව 128)
මන වඩන ශබ්ද ආස්වාදය ප්‍රිය මධුර ලෙස භුක්තියට ඇති ආශාව නිසා ඒවා ලබන්ට නකුත්, බාහිර ශබ්දයකුත් බලාපොරොත්තු වේ. මන වඩන ගන්ධයන්ගේ ආස්වාදයට බැඳී ඒවා ලබන්ට නාසයක් සහ සුවඳ පිළිබඳ බලාපොරොත්තු ඇති කර ගනී. මන වඩන රස භුක්ති ආස්වාදයට බැඳී ඒවා ලබන්ට දිව සහ රස ද්‍රව්‍ය පිළබඳ බලාපොරොත්තු ඇති කර ගනී. කායික ස්පර්ශ ආස්වාදයේ බැඳී ඒවා භුක්ති විඳින්නට කය සහිත ස්පර්ශ ඉන්ද්‍රිය හා ප්‍රිය මනාප ස්පර්ශ වස්තු පිළබඳ බලාපොරොත්තු ඇතිවේ. ඒ සියල්ල භුක්ති විඳ ඒවා ගැන හිත හතා ආස්වාද ලබන්ට මන සහ ධර්ම පිළිබඳ බලාපොරෙත්තු ඇති කර ගනී. එබැවින් සසර සැරි සරන සත්වයා අවිද්‍යාවෙන්, තෘස්ණාවෙන් බැඳුන එකම බලාපොරොත්තු පිණ්ඩයකි. මේ බලාපොරොත්තු, සංඛාර ස්කන්ධ පහළ කරන්ට ප්‍රධාන හේතුවයි. අනන්තයේ පටන් එන ආසා භුක්තිය සොයා සැරි සරන මේ ගමනේදී මතු කරමින් ගෙවී යන ස්වභාවය හැර කිසිම ආස්වාදයක් අත් පත් කර ගෙන ඇති පදමට භුක්ති විඳින්නට ආසා පිණ්ඩයක් ලැබුනා යැයි කිව හැකි නෙකෙන් මිහි පිට පහළව නැත. පහළවී සිටින්නේද නැත. මතුවට පහළ වන්න හේතුද නැත. ආස්වාදයක් දෙන්ට ලෙස ඉදිරියට විත් මොහොතින් ගෙවී යන මේ වැඩ පිළිවෙල සුබ යැයි කරන මුලා සහගත තීරණය නිසා මෙයට මෝහ යැයි කියති. මේ මෝහ ස්වභාවය යම් හිතක ක්‍රියාත්මක වේද ඇලෙන, බැ‍ඳෙන ස්වභාවය එතැනය. එයයි ආ‍පෝ කියන්නේ. ආස්වාද හොයා සැරි සරන සැලෙන ස්වභාවයද එතැනය. එයයි වායෝ ස්වභාවය. නොනැසී පවත්නට, තෙද ගන්වන්නට සදන ස්වභාවයද එතැනයි. එයයි තේජෝ ස්වභාවය. තද කරන්නට, හිර කරන්නට බලාපොරොත්තු ස්වභාවයත් එතැනය. මෙයයි පඨවි කියන්නේ. ආස්වාද භුක්තිය ලබන්ට අවශ්‍ය අධ්‍යාත්මික, බාහිර සත්ව, පුද්ගල, ද්‍රව්‍ය, වස්තු පහළ වන්නේ සිතක පහළ වන මේ ගති ස්වභාව හතරේ සංකලනයන්ට අනුවයි. ඒ සිත්වල ගති ස්වභාවයන්ට අනුරූපව සත්ව, පුද්ගල, ද්‍රව්‍ය, වස්තු පහළ කරන්නට ඒ ශක්තිය අනුරූපව ක්‍රියා කරයි.
ඒ ඒ අවස්ථා ක්‍රියාත්මක කරන විට මොහොතක අතීත මතකය පමණයි දැඩි ලෙස මේ ප්‍රිය මධුරතාවය ඇති කරන්නේ, කාලය සමග අතීතයට දුරස් වන විට පිහිටන්නේ ප්‍රිය මධුර ආස්වාද ස්වභාවය දුර්වල වූ මතක සටහන පමණයි. මේ වින්දනයන් කෙරෙහි පහළ වන මහත් අභිරුචිය හේතු කොට යළි යළිත් ඒවා ලබන්නට බලාපොරොත්තු දැඩිව ඇතිවේ. රූපයේ ප්‍රියමනාප ලබන්ට, ශබ්දයේ ප්‍රියමනාපය ලබන්ට, ගන්ධයේ ප්‍රියමනාපය ලබන්ට, රසයේ ප්‍රියමනාපය ලබන්ට, ස්පර්ශයේ ප්‍රියමනාපය ලබන්නට, ධර්මයන්ගේ ප්‍රියමනාපය ලබන්නට ඒ කිසිවක් නිකම් පහළ නොවේ. ඒවා තනි තනිව පහළ නොවේ. ඒ සැම හේතුන්ගේ ඵල දාමයකි. රූපයන්ගේ ප්‍රියමනාප භුක්තියට මනසින් රූප ස්පර්ශය ගෝචර කර ගත යුතුය. ස්පර්ශ නිකම් නොලැබේ. සෑම ස්පර්ශයක්ම දෙකක ගැටීමෙන් සිදුවන්නකි. ගැටීම් මාත්‍රයකින් ස්පර්ශ මාත්‍රයක් පහළ ව ගෙවී යයි. ස්පර්ශ මාත්‍රයක් නිසා දැනීම් හෙවත් වේදනා මාත්‍රයක් පහළ වේ. වේදනා මාත්‍රයකින් ආස්වාද බලාපොරොත්තුව සඵල කර ගත නොහැකිය. එක ළඟ ස්පර්ශ මාත්‍ර වැලක් ක්‍රියාත්මක විය යුතුය. රූප ස්පර්ශ වැලක් එක දිගට පහළ කරන්නට රූප ගැටීම් පහළ කරන ඉන්ද්‍රිය දෙකොටසක් අවශ්‍යය. ඇස යන අභ්‍යන්තර ඉන්ද්‍රියද රූප ධාතු නම් වූ බාහිර ඉන්ද්‍රියද ප්‍රයෝජනයට ගත යුතුයි. මේ දෙකොටසම හදා දෙන්නට කවුරුත් ලැහැස්ති වී නැත. ඒ ඒ සත්වයෝ රූපාස්වාදයේ බැඳුන ආසා හිත් වැලකින්ම මේ නිර්මාණ බාලපොරොත්තු ඇති කරිත්. බලාපොෙරාත්තු ඇති තාක් කල් ඒ චිත්ත පරම්පරාව ශක්තියක් ජනිත කරයි. මේ ශක්තිය ආසා බලාපොරොත්තුව නිසයි පහළ වෙන්නේ, මට ඇසක් අවශ්‍යයයි, රූප අවශ්‍යයයි. යන හැඟීම ප්‍රබල කරන විට ඇසක් හට ගන්වන ශක්තිය, රූප හට ගන්වන ශක්තිය විශ්ව ගතව නිර්මාණය වේ. මෙයයි ශක්ති මූලය. ආශාව ගෙවුණු අතීත අරමුණු කන්දරාව මනස හා බැඳ තබයි. වර්තමාන ක්‍රියා පද්ධතිය හා බැඳී ඇත. අනාගත බලාපොරොත්තු පද්ධතියක් සමග බැඳී ඇත. මේ බැඳීම නිසයි තණ්හාව පහළ වෙන්නේ. අතීත ආස්වාද පිළිබඳව මතකයන්ගේ අත්දැකීම ඇති නිසා මෙබඳු ආස්වාද රටාවකැයි වර්තමාන ක්‍රියාපද්ධතියක බැ‍ඳෙමින් භුක්තිය ඇසුරු කරන්නේ. හටගත් සියලු ආස්වාද අවස්ථා කාලය සමග අතීතයට යන බැවින් සැමවිටම මතු ආස්වාද මාත්‍ර ලබන්නට උත්සාහය, වෙහෙස පැතුම් ඇති කරමින් ආස්වාද හොයා ඒවා සාරවත් ලෙස නිගමනය කර අවිද්‍යා සහගත තෘෂ්ණාවෙක බැඳී සිටීම සංසාර ගමනට හේතුවයි.
(පිටුව 128)
මන වඩන ශබ්ද ආස්වාදය ප්‍රිය මධුර ලෙස භුක්තියට ඇති ආශාව නිසා ඒවා ලබන්ට නකුත්, බාහිර ශබ්දයකුත් බලාපොරොත්තු වේ. මන වඩන ගන්ධයන්ගේ ආස්වාදයට බැඳී ඒවා ලබන්ට නාසයක් සහ සුවඳ පිළිබඳ බලාපොරොත්තු ඇති කර ගනී. මන වඩන රස භුක්ති ආස්වාදයට බැඳී ඒවා ලබන්ට දිව සහ රස ද්‍රව්‍ය පිළබඳ බලාපොරොත්තු ඇති කර ගනී. කායික ස්පර්ශ ආස්වාදයේ බැඳී ඒවා භුක්ති විඳින්නට කය සහිත ස්පර්ශ ඉන්ද්‍රිය හා ප්‍රිය මනාප ස්පර්ශ වස්තු පිළබඳ බලාපොරොත්තු ඇතිවේ. ඒ සියල්ල භුක්ති විඳ ඒවා ගැන හිත හතා ආස්වාද ලබන්ට මන සහ ධර්ම පිළිබඳ බලාපොරෙත්තු ඇති කර ගනී. එබැවින් සසර සැරි සරන සත්වයා අවිද්‍යාවෙන්, තෘස්ණාවෙන් බැඳුන එකම බලාපොරොත්තු පිණ්ඩයකි. මේ බලාපොරොත්තු, සංඛාර ස්කන්ධ පහළ කරන්ට ප්‍රධාන හේතුවයි. අනන්තයේ පටන් එන ආසා භුක්තිය සොයා සැරි සරන මේ ගමනේදී මතු කරමින් ගෙවී යන ස්වභාවය හැර කිසිම ආස්වාදයක් අත් පත් කර ගෙන ඇති පදමට භුක්ති විඳින්නට ආසා පිණ්ඩයක් ලැබුනා යැයි කිව හැකි නෙකෙන් මිහි පිට පහළව නැත. පහළවී සිටින්නේද නැත. මතුවට පහළ වන්න හේතුද නැත. ආස්වාදයක් දෙන්ට ලෙස ඉදිරියට විත් මොහොතින් ගෙවී යන මේ වැඩ පිළිවෙල සුබ යැයි කරන මුලා සහගත තීරණය නිසා මෙයට මෝහ යැයි කියති. මේ මෝහ ස්වභාවය යම් හිතක ක්‍රියාත්මක වේද ඇලෙන, බැ‍ඳෙන ස්වභාවය එතැනය. එයයි ආ‍පෝ කියන්නේ. ආස්වාද හොයා සැරි සරන සැලෙන ස්වභාවයද එතැනය. එයයි වායෝ ස්වභාවය. නොනැසී පවත්නට, තෙද ගන්වන්නට සදන ස්වභාවයද එතැනයි. එයයි තේජෝ ස්වභාවය. තද කරන්නට, හිර කරන්නට බලාපොරොත්තු ස්වභාවයත් එතැනය. මෙයයි පඨවි කියන්නේ. ආස්වාද භුක්තිය ලබන්ට අවශ්‍ය අධ්‍යාත්මික, බාහිර සත්ව, පුද්ගල, ද්‍රව්‍ය, වස්තු පහළ වන්නේ සිතක පහළ වන මේ ගති ස්වභාව හතරේ සංකලනයන්ට අනුවයි. ඒ සිත්වල ගති ස්වභාවයන්ට අනුරූපව සත්ව, පුද්ගල, ද්‍රව්‍ය, වස්තු පහළ කරන්නට ඒ ශක්තිය අනුරූපව ක්‍රියා කරයි.
Posts
0 comments:
Post a Comment